Η κάθοδος των βρικολάκων

Του Δημοσθένη Καραγιάννη

Κατατέθηκε στη Βουλή της ΝΔ (γιατί μη μου πείτε πως η Βουλή είναι ένα ανεξάρτητο – ως όφειλε – σώμα στην αστική δημοκρατία, εφόσον η κάθε μονοκομματική πλειοψηφία μπορεί να περνάει κάθε νόμο που της προτείνει – πολλές φορές και εκβιαστικά – η κυβέρνηση κατά το δοκούν) το «νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις». Βέβαια οι ασικοδημοκράτες ισχυρίζονται πως οι «εξουσίες» (Βουλευτική = Κοινοβούλια, Εκτελεστική =Κυβερνήσεις και Δικαστική =δικαστήρια) στην δημοκρατία τους είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες, όπως διακηρύττει το «αστικοδικτατορικό σύστημα» κι όποιος εθελότυφλος το πιστεύει!!!

Πρώτα – πρώτα να πούμε ότι το νομοσχέδιο αυτό είναι φασιστικής έμπνευσης και συνέχειας. Έχει τις ρίζες του στο περίφημο «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου που «ομονοποίησε» όλους τους παρακρατικούς – τότε – βρυκόλακες, εναντίον του λαϊκού κινήματος, που αφυπνισμένο από τα καινοφανή και ανθρωποκεντρικά ζητούμενά του «επιστημονικού σοσιαλισμού» άρχισε να ορθώνει το ανάστημά του και να δείχνει τη δύναμή του κατά του ληστρικού κράτους  των κοτζαμπάσηδων – τσιφλικάδων, που χτίστηκε μετά την ήττα του κοινωνικού στόχου της επανάστασης του 21.

Πέρασε μέσα από δικτατορίες, κατοχές, αυτοαποκαλούμενες «δημοκρατικές», «σοσιαλιστικές» ως και «αριστερές» διαχειρίσεις κυβερνητικών θώκων, «θέρισε κόσμο και κοσμάκη» το γιαταγάνι του αστικού δολοφονικού οπλοστασίου, έστειλε από στημένες δίκες (επικαλούμενο ανεξαρτησία της …θεόστραβης) κόσμο και κοσμάκη στο θάνατο, στις φυλακές, στις εξορίες με τη βούλα του «ξενοκίνητου κράτους», κινητοποίησε κάθε αιμοβόρο κρατικό και παρακρατικό «παράγοντα», οργάνωσε προβοκάτσιες και φασιστικά εκτρώματα, συμμορίες και μαφίες – στηρίγματα των καθεστώτων της[1] και κακοποίησε κάθε έννοια δικαίου, πολιτισμού και ανθρωπιάς.

Στα ενδιάμεσα χρόνια ενισχύθηκε κι από άλλα νομοθετικά εκτρώματα, των διαφόρων «κυβερνητικών εθνοπατέρων», που έρχονταν να συμπληρώσουν παραλείψεις, ελλείψεις, ρωγμές και διαφυγόντα «παραθυράκια» πάντοτε στην κατεύθυνση της αυστηροποίησης και της αντιλαϊκής επιβολής, του περιορισμού μέχρις εξαλείψεως του δικαιώματος της διαδήλωσης, της διαμαρτυρίας, της διεκδίκησης των δικαίων του λαού μας.  

Η εφαρμογή τους αποδείχτηκε πάντοτε ελλιπής και αδύναμος ο κάθε είδους αστικός εξοπλισμός (= νόμοι, κράτος, παρακράτος, κατασταλτικοί μηχανισμοί, προβοκάτσιες, και κάθε αντιλαϊκό μηχάνευμα) που δοκιμάστηκε και εφαρμόστηκε να ανακόψει τις λαϊκές διεκδικήσεις. Φυσικά – θυμόμαστε οι παλιότεροι – κάθε τέτοιο νομοθετικό εξάμβλωμα το «ψήφιζαν (και θα το ψηφίσουν) μυαλά, υποταγμένα στη θέληση του εντολέα τους που ασκεί την εξουσία σε κάθε «αστικό κράτος». Κι αυτοί σίγουρα δεν είναι ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι βουλευτές και οι στημένοι μηχανισμοί τους.

Το σύστημα πολύ προσεκτικά προχωράει και οικοδομεί το «κράτος» του εκφοβίζοντας και εκβιάζοντας, απειλώντας, τρομοκρατώντας. Και για να καταλαβαινόμαστε. Αστικό κράτος δεν είναι ούτε το απαρτίζουν οι μικροεπαγγελματίες, μικροέμποροι, και γενικά οι εργαζόμενοι – ιδιοκτήτες ενός μικρού (σε σχέση με τα διάφορα τερατώδη παραρτήματα, αλυσίδες, πολυεθνικών μεγαθηρίων, εμπορικά κέντρα) καταστήματος, εργαστηρίου, επαγγελματικού χώρου, μικρού αγροτικού κλήρου που αποτελούν την «παχιά αγελάδα» του αστικού κράτους.

Όλοι αυτοί επειδή δεν παράγουν, αλλά προσφέρουν ωφέλιμες υπηρεσίες, μπορούν αυταπατώμενοι να θεωρούν τους εαυτούς τους «τη ραχοκοκαλιά του αστικού κράτους», αλλά αν καθίσουν να μελετήσουν την κρίση που βιώνουν σήμερα, μπορούν να βγάλουν σημαντικά συμπεράσματα για το πώς τους «βλέπει» και τους «μεταχειρίζεται» το – όπως νομίζουν – δικό τους κράτος!!!

Δυστυχώς στην Ελλάδα, από τη στιγμή που το ανακήρυξαν οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» (ελεύθερο από τους Οθωμανούς, αλλά υποταγμένο και εξαρτημένο απολύτως απ’ αυτές) και παρά τις συνταγματικές διακηρύξεις που …«ψηφίστηκαν» και όριζαν πως το «ελληνικό κράτος» θα ήτανε δημοκρατικό και φιλελεύθερο, ουδέποτε το επιβεβλημένο αυτό κρατικό μόρφωμα δεν υπήρξε τέτοιο.

Στα μετέπειτα χρόνια κυριάρχησαν οι σουλτανοεκπαιδευμένοι τσιφλικάδες, οι οθωμανοαθρεμένοι Φαναριώτες, οι ξενολάτρες πολιτικάντηδες. Όλοι αυτοί «φέρανε» τον γερμανό Όθωνα για βασιλιά κι όταν τον έδιωξε ο λαός (παρά και τις τότε απαγορεύσεις των νόμων του) και οι ευκαιριακοί δήθεν αντίπαλοί του βασιλιά, τότε και πάλι «διορίσανε» οι «δυνάμεις που μας πουλούσαν «Προστασία» τον «οίκο των Γλύξμπουργκ» σ’ ένα θρόνο που ποτέ δεν ήθελε ο λαός[2] και που τόσα δεινά έφερε στον τόπο η φάρα τους.

Το νομοσχέδιο που φέρνει ξανά στο νομιμοφανές της πολιτικής «επισημοποιεί στο ημιπαρασκήνιο του παρακρατικούς τους Βρυκόλακες» έρχεται στη Βουλή της ΝΔ μετά την «κατάθεση στεφάνου στα θύματα της Μαρτίν» σε μια απόλυτη επίδειξη ειρωνείας και περιύβρισης των θυμάτων του παρακρατικού μηχανισμού που εκτρέφει κι επισημοποιεί.

Το «τσιφλικοδικαστικό σύστημα» επαναφέρει τσεκουροφόρους, αλυσιδοφόρους, μαχαιροβγάλτες, σιδερογροθιάδες, μασκοφόρους, πιστολάδες, παλικαράδες, φουσκωτούς, «μαρσιποφόρους εγκληματιών» και λοιπούς «εγκρίτους» και «αρίστους» πολίτες (εξάλλου όλους αυτούς τους έχει εναγκαλιστεί και επισήμως) που κρύβουν και στα ανώγεια και στα υπόγεια και μέσα στους πολιτικούς τους βόθρους ημιεγκρίνοντας την ύπαρξη και προαναγγέλλοντας ακόμη και τη δράση τους, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της «παρακρατικής κανονικότητας» που εκπροσωπεί.

Όμως «λογαριάζουνε χωρίς τον … »ξενοδόχο». Κι ο «ξενοδόχος» έχει αποδείξει πως δεν πτοείται από τέτοιου είδους εκτρωματικά επινοήματα και κατασκευάσματα. Δεν τον-ε νοιάζουνε οι βρυχηθμοί των βρικολάκων, ούτε οι «τηγανισμένοι» λόγοι και …τα «ψητά» επιχειρήματα!!! Εξάλλου πολλές φορές τον έχουνε ..ταΐσει με τέτοια πομφολυγώδη φληναφήματα κι έχει την πρέπουσα πείρα.

Ο «ξενοδόχος» γνωρίζει πως οι διαδηλώσεις και οι απεργίες είναι ένα όπλο – ίσως το μοναδικό πλην του τελευταίου – που έχει στα χέρια του για να διεκδικήσει τα δίκαιά του, να βελτιώσει τη ζωή του, να περιφρουρήσει τα δικαιώματά του. Γνωρίζει ακόμη και τις καρακάξες που λοιδορούν, φοβερίζουν, απειλούν, γλείφουν, κολακεύουν κι έχουν πάντα τεντωμένο το δάχτυλο να το βάλουν στον …οφθαλμό (αλλιώς ήθελα να το γράψω, αλλά επιβάλλω αυτολογοκρισία κι ο κάθε ένας ας το …διαβάσει όπως νομίζει!) όσων δεν βλέπουν μέσα απ’ τα «ταξικά γυαλιά τους».

Ο «ξενοδόχος» καταλαβαίνει πως ο μοναδικός δρόμος για να βελτιώσει τη ζωή του, για να σταματήσει να είναι μόνιμο υποζύγιο μιας εγκληματικής εκμεταλλεύτριας τάξης είναι ο αγωνιστικός δρόμος πλάι στις υγιείς οργανώσεις και τα συνδικάτα του. Γιατί κι εδώ το αστικό κράτος έχει εγκαθέτους εργατοπατέρες (κάτι εκπροσώπους των εργοδοτών, κάποιους ξεπουλημένους προέδρους, κάποια ανδράποδα του συστήματος) που οφείλει ν’ απαλλαγεί απ’ αυτά τα τσιμπούρια του.

Χρειάζεται να κάνει το βήμα. Χρειάζεται να βγάλει τα διαστρεβλωτικά γυαλιά της «πλάνας ελπίδας του καπιταλιστή» και να φορέσει τα ταξικά του γυαλιά, να δει το συμφέρον της δικής του ζωής, της ζωής των παιδιών του, της οικογένειάς του, την πρόοδο της κοινωνίας και της πατρίδας που δεν είναι ούτε ανταγωνιστική, ούτε και ατομική, ούτε μισαλλόδοξη.

Είναι το «εμείς» αντί του «εγώ» που έλεγε και ο Μακρυγιάννης. Είναι γνωστό πως «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα περίμενε τη φωτιά και στο δικό σου». Εξάλλου η λογική είναι απλή και πέραν των «πολιτικάντικων εφευρημάτων» που συνοδεύονται από κομματικούς ειδήμονες, τεράστιων διαστάσεων, οικονομολόγων, δημοσιολόγων, δημοσιολογούντων και «τονκακοτουςτονκαιρολογούντων» με τίτλους «καισαριωνικούς» και προσωνυμίες «σατέν» για να μας θαμπώνουν…

Νομίζουν! Όταν διεκδικεί ένας εργάτης, εργαζόμενος, βιοπαλαιστής βελτίωση της ζωής του δεν είναι ούτε πλεονέκτης, ούτε «απολύτως εγωπαθής» ή «απολύτως αντικοινωνικός» (εξ ιδίων κρίνει ο τυπάκος!!!),  όπως ισχυρίστηκε ηλιθίως κάποιος Κε(αι)ρίδης (αναμμένος στο Μωυσή του), ξεφτιλίζοντας την κοινή λογική και ξεφτιλιζόμενος και προσωπικώς και πανελληνίως.

Η όποια οικονομική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων (δεν είναι ούτε αυταπατώνται πως θα γίνουν καπιταλιστές οι εργαζόμενοι!!!) είναι απολύτως λογικό να κατευθύνεται στην κίνηση της αγοράς, στην ενίσχυση του εμπορικού κόσμου και στην πληρωμή υποχρεώσεων προς το κράτος μέσα από την «κατάκτηση» ενός ποιοτικά καλύτερου επιπέδου ζωής του. Αν ο εργαζόμενος αμείβεται τόσο όσο μετά βίας του αρκεί να επιβιώνει αυτός και η οικογένειά του ποιο χρήμα θα ρίξει στην αγορά;

Η πτώση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων (=η αδηφαγία των καπιταλη(ι)στών) είναι αυτή που λειτουργεί ως καταστροφέας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τα «κότσια» ν’ ανταγωνιστούν τα μεγαθήρια που στήνονται δίπλα τους (= πολυεθνικές, αλυσίδες, συμπράξεις, εμπορικά κέντρα, κ.λπ.) που έχουν την πλήρη στήριξη των τραπεζών και του κράτους τους και που σε κάθε «κρίση» που κατασκευάζουν σβήσουν από τον «μικροεπιχειρηματικό  χάρτη» με μια κίνηση – απόφαση – νόμο – επιλεκτική στήριξη – όποιες κατά καιρούς εμποδίζουν την «παμφαγία» τους!!! Εξάλλου το προς τις μεγάλες πολυεθνικές «ανταγωνιστικό περιβάλλον» και πρακτική των μικρομεσαίων οδηγεί ασφαλώς στο «Θάνατο του εμποράκου», αφού στον ανταγωνισμό των λιονταριών την πληρώνουν πάντοτε «και τα μικρά και τα μεγάλα …σανοφάγα της ζούγκλας του αστικοφασιστικού τους συστήματος» ως γνωστό και απολύτως αποδεδειγμένο.

Η διαδήλωση, η απεργία, η αγωνιστική κινητοποίηση, η διεκδίκηση των εργαζομένων είναι το μόνο όπλο που διαθέτει στις παρούσες συνθήκες ο εργαζόμενος τόσο για τη βελτίωση της ζωής του, όσο και για τη βελτίωση και πρόοδο της κοινωνίας, για ον πολιτισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το στυγνό και ανθρωποφάγο κέρδος, καθώς και των άλλων συνθηκών της κοινωνικής ζωής και ανάπτυξης.

Είναι ηλίθιο και αυτοκαταστροφικό να αντιπαρατίθεται ο μικρομαγαζάτορας, ο βιοπαλαιστής, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας στους αγώνες και στις διεκδικήσεις του λαού γιατί έτσι παίρνει το φτυάρι που του δίνουν οι δήθεν «ομοταξίτες» και «προστάτες των συμφερόντων του», ενώ στην πραγματικότητα αυτοί είναι οι άτεγκτοί του αντίπαλοι για ν’ ανοίξει το λάκκο που θα τον «σπρώξουν» να πέσει ο ίδιος μέσα.

Δε βαρέθηκαν ακόμη τα ψέματά τους; Για πόσο ακόμα θα τους εξαπατούν; Για πόσο θα τους κοροϊδεύουν κι αυτοί θα τους πιστεύουν ή θα «ελπίζουν» ματαίως;

Οι βρικόλακες του παρακράτους επανακάμπτουν με την ωμότητα και αναίδεια των «σκοτεινών» και «σκοταδιστικών» τους έργων και αντιλήψεων…

Ξαναεμφανίζονται δριμύτεροι (γιατί ποτέ δεν έφυγαν) και πιο «εκσυγχρονισμένοι», βουτηγμένοι στην «Γιουροπαϊκή τους καπιταληστρική Σιλωάμ» οι κουίσλιγκς, οι δοσίλογοι, οι κουκουλοφόροι, οι ταγματαλήτες, οι «μετακατοχικοί Σουμπερίτες» και όλοι οι βρικόλακες των μετακατοχικών και κατοχικών χρόνων για να ξανακάνουν το λαό «να μη μπορεί ν’ αναπνεύσει»…

… όπως συμβαίνει και σ’ όλη την Γιουρόπα τους με τα «κρυπτοφανερά» ναζιστοφασιστικά τους μορφώματα – ως «αστικοδημοκρατικές» εφεδρείες!

Θα μείνουμε απαθείς;

Δήμος Σθένης

Υ.Γ Ο αναγνώστης μπορεί να δει και ακούσει τον μεγάλο μας ηθοποιό Θύμιο Καρακατσάνη που κάνει μια ολιγόλεπτη περιληπτική αναφορά στο θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Ο Θάνατος του εμποράκου» στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://youtu.be/YpovoZVmU-k και αν θέλει μπορεί ν’ ακούσει σε λόγο χωρίς εικόνα ολόκληρο το απολύτως σύγχρονο θεατρικό έργο του Μίλλερ (γράφτηκε το 1948 ειρωνευόμενος το …αμερικάνικο όνειρο!!!) στην ηλεκτρονική σελίδα «ραδιοφωνικό θέατρο»  στη διεύθυνση: https://youtu.be/itBrfxdPsMg.

Σ’ αυτό ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει τον εμποράκο – εαυτό του με τις αυταπάτες του!!! 

[1] Μέχρι και ο πρωτεργάτης της δημιουργίας παρακρατικών μηχανισμών ὁ …«Εθνάρχης» καραμανλής έφτασε στο σημείο να τρομάξει με τα τερατουργήματα του δηλώνοντας: «Μα επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο:»!!! Σαν να μη γνώριζε ο …αθωούλης!!!

[2] Τα δήθεν «δημοψηφίσματα» με τα οποία εξαπάτησαν αρκετές φορές το λαό (πλαστά, κατευθυνόμενα και προϊόντα απάτης) δε νομιμοποιούν τις …επιστροφές τους! Εξάλλου έχουμε και πρόσφατη εμπειρία για το πώς διεξάγονται τα …δημοψηφίσματα και κυρίως πως «ερμηνεύονται»!